jak pomóc osobie z zaburzeniami odżywiania

Jeżeli chcemy pomóc osobie walczącej z depresją, najlepiej nakłonić ją do sięgnięcia po fachową pomoc. W wielu przypadkach może być to jednak bardzo trudne. Specjalistą, który zajmuje się diagnozowaniem i leczeniem zaburzeń psychicznych, jest lekarz psychiatra. Będzie on wiedział, jak pomóc osobie z depresją. Niemniej jednak Jak pomóc osobie, która się tnie? Pierwszym krokiem jest przeprowadzenie szczerej rozmowy i jasne okazanie tego, że chcesz pomóc – bez oceniania czy krytykowania. Jeśli temat ten cię przytłacza, nie wahaj się samemu skorzystać z konsultacji u psychoterapeuty. Samookaleczenie (lub samouszkodzenie) to społecznie nieakceptowalne W pierwszej kolejności warto zadbać o diagnozę. To, że ktoś jest szczupły lub mało je niekoniecznie oznacza zaburzenia odżywiania. Dowiedz się jak najwięcej o chorobach związanych z odżywianiem. Jednocześnie postaraj się nie wydawać własnych osądów. Zapanuj nad własnymi emocjami. Jak pracować z zaburzeniami odżywiania? Przede wszystkim ważna jest pomoc w uzyskaniu w należnej wagi ciała oraz doświadczenie ciała jako obszaru samokontroli i autonomii. Dodatkowo bardzo istotne w pracy z ciałem jest skonfrontowanie „Ja” idealnego osoby chorej z jej „Ja” realnym oraz rozszerzenie bodźców kinestetycznych 6. Jak pomóc osobie z zaburzeniami osobowości związanymi z traumą? Osoby z zaburzeniami osobowości związanymi z traumą potrzebują wsparcia i pomocy ze strony swojej rodziny i przyjaciół. Istnieją również organizacje, które oferują wsparcie i terapię dla osób z zaburzeniami osobowości, takie jak grupy wsparcia i organizacje Frauen Aus Polen Suchen Deutschen Mann. Jeśli choć raz, doświadczyłaś/-eś tego, że Twoje słowa – które miały być wsparciem, pocieszeniem czy komplementem – spowodowały u osoby chorej na zaburzenia odżywiania – ataki furii i agresji lub zaostrzyły objawy – to dzisiejszy wpis będzie właśnie dla Ciebie. Wiem, że możesz czuć się wobec takich reakcji zdezorientowany, bezsilny, bezradny. Możesz pytać sam siebie ”co zrobiłam/-em źle? Przecież chciałam/-em dobrze! Przecież chciałem/-am pomóc! Jednak zaburzenia odżywiania, rządzą się swoimi prawami. Trudno je zrozumieć. To dlatego na blogu założyłam oddzielną podstronę ZROZUMIEĆ ZABURZENIA ODŻYWIANIA, w której umieszczam wpisy, które choć trochę pomogą Ci rozumieć, co myśli i co czuje osoba chora. Oprócz tego, że trudno jest zrozumieć same zaburzenia, to jeszcze często trudno jest takiej osobie pomóc i jej w tym wszystkim towarzyszyć i ją wspierać. Są też takie komunikaty, których lepiej unikać w rozmowie i dzisiaj Ci o nich opowiem. Trochę z własnego doświadczenia anoreksji a trochę z rozmów z osobami, którym teraz pomagam. Musimy mieć bowiem świadomość tego, że słowa, które wypowiadamy z dobrą intencją (np. różnego typu komplementy) – mogą być dla osoby chorej tzw. triggerem (czyli zapalnikiem, czymś co zaostrzy objawy, przyczyni się do nawrotu). Dlatego warto poznać tego typu komunikaty, choć oczywiście dla każdej rodziny i dla każdej osoby chorej mogą być one nieco inne. W zamieszczonej dzisiaj liście uwzględniłam nie tylko słowa, które z perspektywy osoby zdrowej mogą czy powinny być wsparciem, pomocą lub komplementem, ale też dużo słów, które wypowiadane są pod wpływem silnych emocji (O tym jak rodziny radzą sobie z emocjami pisałam we wpisie „W jaki sposób rodziny radzą sobie z zaburzeniami odżywiania i który z nich jest najlepszy ) Zakładam, że jeśli czytasz ten wpis i że w jakiś sposób chcesz pomóc swojemu choremu dziecku, to wszystkie te komentarze wypowiadane pod wpływem np. złości Ciebie nie dotyczą (ale uwierz mi są prawdziwe). Generalnie podzieliłabym te komunikaty – o które proszę Cię abyś o nich pamiętał/-a – na dwie kategorie: CZEGO NIE MÓWIĆ – DWIE KATEGORIE PYTAŃ /KOMENTARZY PIERWSZA KATEGORIA – PYTANIA DLACZEGO Pierwsza dotyczy wszystkich pytań zaczynających się od słowa DLACZEGO/CZEMU. Są to pytania, które zmuszają do tłumaczenia się oraz – mówiąc kolokwialnie – mogą „wciągać w poczucie winy” i zawstydzają. Również my jako osoby pomagające, unikamy tego typu pytań. Jeśli już je zadajemy – to mamy lub powinniśmy mieć świadomość, po co to robimy. Na swoim blogu Nakarm głodne serce, który przeznaczony jest dla osób, które wychodzą z zaburzeń odżywiania, sama zadałam pytanie DLACZEGO (we wpisie Dlaczego i po co chcesz wyzdrowieć) – ale zrobiłam to bardzo świadomie. W tym wypadku pytanie dlaczego miało uświadomić osobie chorej, to wszystko co straciła poprzez zaburzenia odżywiania. I tak jak napisałam później, ważne jest równolegle pytanie PO CO? – bo ono wybiega w przyszłość i bada motywację. Ale generalnie należy z tego typu pytań zrezygnować (wyjątkiem są pytania np. o motywację, kiedy pracujemy z osobami zdrowymi, ale to zupełnie inny temat) DRUGA KATEGORIA – PYTANIA CZY UWAGI DOTYCZĄCE WAGI, WYGLĄDU I JEDZENIA Mam takie poczucie, że komentowanie wyglądu, wagi oraz tego ile ktoś je lub zjadł – to jest jeden z ulubionych tematów naszych rozmów. Nie tylko wśród rodzin, które zmagają się z zaburzeniami ale w ogóle w życiu. Ta kategoria jest o tyle ważna bo komentując np. utratę wagi możemy nieświadomie wzmocnić pierwsze sygnały/objawy choroby (tak też było u mnie). A teraz czas na konkretne przykłady (czasem może być ostro, ale są to dosłowne cytaty, które słyszałam od różnych osób) CZEGO NIE MÓWIĆ – KOMUNIKATY WCIĄGAJĄCE W POCZUCIE WINY, OSKARŻAJĄCE, OCENIAJĄCE 1. DLACZEGO NAM TO ROBISZ? Wielokrotnie wspominałam na blogu, że zaburzenia odżywiania mogą być STRATEGIĄ na zaspokojenie ważnych potrzeb. Ja w ten sposób zaspokoiłam sobie potrzebę autonomii, samostanowienia o sobie, niezależności i wiele wiele innych. Pisałam o tym na swoim drugim blogu we wpisie Potrzeby a zaburzenia odżywiania Także ważne abyś wiedział/-a, że osoba chora na zaburzenia odżywiania robi to przede wszystkim dla siebie Ale! Jest jedno małe ale! Czasem może się zdarzyć, że podczas choroby rodzina, która była jakoś w konflikcie, nagle zaczyna się jednoczyć i zaczyna mówić jednym głosem. Wtedy zaburzenia odżywiania są „potrzebne” po to aby znów mieć pełną rodzinę, aby otrzymać troskę itp. ( „Do czego zaburzenia odżywiania są potrzebne”) Pamiętaj więc, że pytanie dlaczego: wpędza zazwyczaj w poczucie winy sprawia, że czujemy się gorzej czujemy że zawodzimy i że mamy spełniać czyjeś oczekiwania 2. CHCESZ NAS WPĘDZIĆ DO GROBU Może być niestety jeszcze ostrzej. To komentarz, która słyszała Pani Karolina Otwinowska autorka wspaniałej książki „Dieta (nie) życia” Otwinowska – pisałam o tym we wpisie “O czym rozmawiasz ze swoim dzieckiem” 3. ROBISZ TO NAM NA ZŁOŚĆ 4. KTO NORMALNY MIERZY POMIDORA LINIJKĄ? To kolejny cytat ze wspomnianej wyżej książki. I jako osoba, która przeszła anoreksję powiem Ci, że to normalna niestety praktyka. Nie dziw się więc różnym przedziwnym zachowaniom i nie komentuj ich. 5. DLACZEGO NIE MOŻESZ TEGO ZJEŚĆ JAK NORMALNA OSOBA? CZEGO TEGO PO PROSTU NIE ZJESZ? To kolejne pytanie z serii dlaczego, dodatkowo stygmatyzujące – bo co to znaczy normalna? Osoby, które chorują na anoreksję, tak bardzo boją się przytyć, że żadne logiczne argumenty, na pewno ich nie przekonają. Zmuszanie do jedzenia nie przyniesie pozytywnych skutków. Lęk przed przytyciem jest tak ogromny, że jedna z książek na temat zaburzeń odżywiania, nosi tytuł ”Wolę umrzeć niż przytyć”. 6. DLACZEGO ROBISZ TO SAMEJ SOBIE? MASZ ZA DOBRZE! W GŁOWIE CI SIĘ POPRZEWRACAŁO. JA NIE MIAŁAM/-EM NAWET POŁOWY TEGO CO TY, BYŁA BIEDA, A TY WYDZIWIASZ. Choć z Twojego punktu widzenia, może to być prawda i Twoje dziecko ma zapewnione bardzo dobre warunki materialne, to jednak może mu czegoś brakować np. na poziomie emocjonalnym. Tak jak pisałam w punkcie 1 zaburzenia odżywiania mogą być – i zwykle są – strategią na zaspokojenie jakiś ważnych potrzeb. 7. Z NUDÓW SOBIE CHOROBĘ WYMYŚLIŁAŚ 8. LUDZIE UMIERAJĄ Z GŁODU, A TY WYBRZYDZASZ 9. JAK MOŻESZ TO ROBIĆ, PRZECIEŻ TO OBRZYDLIWE. To komentarz odnośnie wymiotów – bardzo oceniający. 10. CZEMU NIE ZJESZ, ZROBIŁAM TO SPECJALNIE NA TWÓJ PRZYJAZD. 11. BABCI BĘDZIE PRZYKRO JAK NIE ZJESZ To zdanie zakrawa niestety na tzw. szantaż emocjonalny i wciąga w poczucie winy. Nie mówmy komuś, że jego postępowanie wpływa na Twoje uczucia. To Ty jako osoba dorosła jesteś odpowiedzialna/-y za swoje emocje i za właściwe zarządzanie nimi. CZEGO NIE MÓWIĆ – KOMENTARZE DOTYCZĄCE JEDZENIA 12. CO DZISIAJ JADŁAŚ? Nie warto o to pytać, bo osoba chora na zaburzenia odżywiania może odpowiedzieć Ci na dwa sposoby: Albo skłamie, żebyś była zadowolona/-y, powie coś w stylu zjadłam w szkole, kupiłam coś po drodze – pisałam o tym we wpisie Rozpoznanie zaburzeń odżywiania Może też powiedzieć prawdę – ale jeśli wcześnie usłyszała jakieś porady moralizatorskie np. odnośnie ilości jedzenie – raczej nie będzie chętna mówić prawdy Dodatkowo tego typu pytania mogą wywoływać u osoby chorej np. wybuch złości lub agresji. We wpisie „Czy i jak kontrolować dziecko chore na zaburzenia odżywiania” pisałam, że pytanie o jedzenie i o wymioty, wywołało u osoby chorej atak furii i odpowiedziała ona na niego słowami – „Was tylko obchodzi to co zjadłam, nie interesują was moje uczucia”. Taka odpowiedź na pewno skłania do refleksji. Może warto przesterować rozmowy na inne tory? 13. SPRÓBUJ JEŚĆ WIĘCEJ Tego typu uwaga zazwyczaj nie przyniesie skutku, bo osoba z anoreksją panicznie boi się jeść 14. TYLKO TYLE SOBIE NAŁOŻYŁAŚ? Nie komentujmy ilości spożywanych posiłków, bo może to się przyczynić do tego, że osoba przestanie w ogóle jeść. Taki komentarz mówi też o tym, że chcemy jakoś kontrolować ilość spożywanych pokarmów, ale też, że ciągle jesteśmy niezadowoleni z tego co robi i ile je nasze dziecko. 15. TY TO WSZYSTKO ZJESZ? 16. CIESZĘ SIĘ, ŻE ZJADŁAŚ OBIAD/ŚNIADANIE/KOLACJĘ Unikajmy tego typu komentarzy, bo dziecko uczy się, że je aby zadowolić innych 17. MOGŁABYŚ TO PO PROSTU ZJEŚĆ Nie zmuszajmy do jedzenia. 18. SIADAJ I JEDZ! CAŁE TE ZABURZENIA ODŻYWIANIA TO TYLKO TWOJA FANABERIA. 19. JESTEŚ TAKA CHUDA. ZJEDZ KOTLECIK Nie wymuszaj zmiany postawy wobec jedzenia. To nic nie da. W zaburzeniach odżywiania naprawdę nie chodzi o jedzenie. 20. NIE MOŻESZ JEŚĆ JAK CZŁOWIEK? ALBO SIĘ GŁODZISZ ALBO OPYCHASZ! 21. ZRÓB TO DLA MNIE I ZJEDZ TO. 22. NIE KRYTYKUJ, NIE OSĄDZAJ TEŻ ZWYCZAJÓW ŻYWIENIOWYCH INNYCH OSÓB 23. ZJADŁAM ZA DUŻO, ZARAZ WYBUCHNĘ To jeden z komentarzy, wypowiadanych przez osoby zdrowe i bardzo szczupłe, w obecności osób, które wychodzą już z zaburzeń odżywiania. Wywołuje to u nich atak szału. CZEGO NIE MÓWIĆ – UNIKAJ KOMENTARZY DOTYCZĄCYCH WSZELKICH LICZB – KALORII, ROZMIARÓW UBRAŃ 24. CHCESZ POŁOWĘ MOJEGO BATONIKA? MA TYLKO xxx KALORII? Osoby chore na anoreksję z reguły znają tabele kaloryczne na pamięć. Możesz mieć dobre intencje, ale mówienie o kaloriach jest bardzo niebezpieczne. Ja na przykład potrafiłam się zastanawiać przez pół dnia czy mogę zjeść drugą połowę marchewki, a co dopiero batonik! CZEGO NIE MÓWIĆ – UNIKAJ KOMENTARZY DOTYCZĄCYCH WAGI 25. PRZYTYJ BO WYGLĄDASZ JAK KOŚCIOTRUP. WSTYD MI SIĘ Z TOBĄ GDZIEŚ POKAZAĆ. 26. PRZYTYŁO CI SIĘ W KOŃCU 27. NIE KRYTYKUJ TEŻ WAGI INNYCH OSÓB 28. SPASŁAŚ SIĘ JAK ŚWINIA. ZROBIŁABYŚ COŚ Z SOBĄ 29. ZNOWU SCHUDŁAŚ Osoba chora na zaburzenia odżywiania może sobie pomyśleć, że jeśli ktoś zauważył, że schudła, zauważy również to jak przytyje. Taki komentarz wzmacnia tylko jej lęki. 30. PRZYTYŁO CI SIĘ. WCZEŚNIEJ SCHUDŁAŚ, TO TERAZ ZNÓW CI SIĘ UDA. Tego typu komentarz mogą usłyszeć osoby z bulimią, u których występują wahania wagi. CZEGO NIE MÓWIĆ – KOMENTARZE DOTYCZĄCE WYGLĄDU 31. WYGLĄDASZ JAK CHŁOP, A NIE JAK KOBIETA Nie oceniajmy wyglądu. Pamiętajmy, że zaburzenia odżywiania są często związane z lękiem przed dorosłością. Osoba chora chce jak gdyby wrócić do dzieciństwa bo panicznie boi się przyszłości i dorosłości. Jeśli powiemy jej, że nie wygląda kobieco, możemy tylko przyczynić się do wzmocnienia choroby. Bo – de facto – o to jej właśnie chodzi – by nie dojrzewać. 32. KOMENTOWANIE -NAWET W ŻARTACH WYSTAJĄCYCH KOŚCI. Proszę nie rób tego. Tak naprawdę nie wiesz co myśli sobie osoba chora w tej sytuacji. Tobie może się wydawać, że żartujecie i świetnie się bawicie, ale osoba chora, może np. uważać, że taki wygląd Ci się tak naprawdę podoba. 33. JESTEŚ SZCZĘŚCIARĄ, BO MOŻESZ NOSIĆ WSZYSTKO CZEGO NIE MÓWIĆ – KOMENTARZE, KTÓRE SĄ KOMPLEMENTAMI 34. ŁADNIE WYGLĄDASZ. DOBRZE WYGLĄDASZ. ZDROWO Czy dla osoby, która wychodzi z zaburzeń odżywiania – szczególnie z anoreksji – to zawsze jest komplement? Otóż nie! Pamiętam taki czas, kiedy tego typu komplementy, doprowadzały mnie do szału, pojawiały się różne emocje lęk, złość, wściekłość, a w głowie była tylko jedna myśl – JEST ŹLE!!! TO ZNACZY, ŻE PRZYTYŁAŚ!!! Bo w mojej głowie zdrowo/dobrze znaczyło grubo. W leczeniu zaburzeń odżywiania, mówi się często o dwóch głosach: głosie Twojego dziecka i głosie zaburzeń odżywiania (albo o zdrowej i chorej części osoby) – i ważne jest aby te głosy (lub części) rozdzielać. Jeśli widzisz, że tego typu komplementy wywołują w Twoim dziecku trudne emocje – powstrzymaj się od nich, poproś też o to rodzinę i znajomych. Tego typu komunikaty – wypowiadane oczywiście w dobrej wierze, wyrażające też Twoją radość z postępów w leczeniu – do pewnego momentu, mogą niestety opóźniać, hamować lub cofać proces leczenia (tak przynajmniej było u mnie). Należy ich unikać szczególnie w okresie zdrowienia. 35. ŚWIETNIE WYGLĄDASZ! ZRZUCENIE TYCH KILKU KILOGRAMÓW BYŁO CI POTRZEBNE Proszę Cię o to, aby nigdy przenigdy nie komentować czyjeś wagi. Nie wiemy bowiem w jaki sposób dana osoba straciła te kilogramy. We wpisie „Rozpoznanie zaburzeń odżywiania” pisałam o tym, że zaburzenia odżywiania często zaczynają się bardzo niewinnie, od chęci zrzucenia paru kilogramów – tak też było u mnie. Komentarze i słowa uznania, które potem słyszymy ze strony innych osób, mogą spełnić naszą niezaspokojoną potrzebę np. potrzebę uznania, dowartościowania. W anoreksji na samym początku choroby występuje ponadto tzw. faza euforii. Możemy w ten sposób nieświadomie wzmacniać chorobę na samym jej początku. CZEGO NIE MÓWIĆ – NIE PROŚ O RADY 36. CHCIAŁABYM UMIEĆ SIĘ TAK KONTROLOWAĆ JAK TY Taki komentarz jest niebezpieczny szczególnie na początku, kiedy jeszcze nie wiemy, że osoba zaczyna chorować 37. CZY MASZ JAKĄŚ RADĘ NA UTRATĘ WAGI? NA JAKIEJ DIECIE JESTEŚ? 38. JAK TO JEST, ŻE JESZ TAKIE RZECZY A JESTEŚ TAKA CHUDA? CZEGO NIE MÓWIĆ – KOMENTARZE ZWIĄZANE Z MITAMI ODNOŚNIE ZABURZEŃ ODŻYWIANIA 39. NIE WYGLĄDASZ JAKBYŚ MIAŁA ZABURZENIA ODŻYWIANIA Czasem możemy mieć błędne przekonanie, że osoba z zanurzeniami odżywiania musi mieć albo nadwagę albo niedowagę. Pisałam o tym we wpisie „6 mitów o zaburzeniach odżywiania” Otóż nie. Zachęcam Cię do przeczytania AKTUALNYCH kryteriów diagnostycznych (znajdziesz je we wpisie Rozpoznanie zaburzeń odżywiania) CZEGO NIE MÓWIĆ – POZOSTAŁE KOMENTARZE 40. NIE MÓW, ŻE OSOBA MA PROBLEM, ŻE POWINNA IŚĆ DO LEKARZA CZY NA TERAPIĘ Jeśli osoba jest na samym początku choroby – w tzw. fazie prekontemplacji – tego typu komentarze nic nie dadzą. Głównym mechanizmem na tym etapie jest bowiem ZAPRZECZANIE. Nie zmuszaj więc do leczenia – bo to nic nie da. Pisałam o tym na swoim drugim blogu we wpisie: Jak zmienić swoje życie? Zobacz na którym etapie procesu zmiany jesteś? Jeśli chcesz pomóc osobie chorej – możesz bardzo delikatnie pokazywać konsekwencje dalszych głodówek i samej choroby. Ale trzeba to robić bardzo powoli i spokojnie. 41 NIE MÓW – MARTWIĘ SIĘ O CIEBIE – BO TO ODBIERA SPRAWCZOŚĆ. 42. BYCIE ZA CHUDĄ JEST NIEATRAKCYJNE. Osoba z anoreksją zawsze widzi siebie za grubą. ZAWSZE! 43. WIEM DOKŁADNIE CO CZUJESZ 44. WEŹ SIĘ W GARŚĆ PODSUMOWANIE – CZEGO NIE NALEŻY MÓWIĆ Wiem, że wpis jest długi – ale uwierz mi – wykorzystałam tylko część komentarzy, z którymi się spotkałam lub które sama słyszałam. To co bardzo chciałabym abyś zapamiętał/-a z tego wpisu to dwie rzeczy: Unikaj wszystkich pytań zaczynających się od słowa DLACZEGO oraz Unikaj komentowania wagi, wyglądu i jedzenia Linki wspomniane: W jaki sposób rodziny radzą sobie z zaburzeniami odżywiania? I który z nich jest najlepszy? Dlaczego i po co chcesz wyzdrowieć Potrzeby a zaburzenia odżywiania Do czego zaburzenia odżywiania są potrzebne O czym rozmawiasz ze swoim dzieckiem Rozpoznanie zaburzeń odżywiania Czy i jak kontrolować dziecko chore na zaburzenia odżywiania? 6 mitów o zaburzeniach odżywiania Jak zmienić swoje życie? Zobacz na którym etapie zmiany jesteś? Poważne zaburzenia odżywiania mogą przybrać rozmaite formy. Czym się objawiają? Co można zrobić? Odpowiemy w tym zaburzenia odżywiania stały się powszechnym problemem i mają wiele możliwych przyczyn. Czynnik społeczno-kulturowy stał się mieczem obosiecznym, ponieważ często koncentruje się na tak zwanym micie piękna. Promując zdrowy styl życia, społeczeństwo egzekwuje określone standardy wyglądu ciała. W ten sposób zachowania wielu ludzi ulegają zmianie i mogą wtedy wystąpić poważne zaburzenia czym one polegają? Właściwie istnieją na ten temat dwie różne koncepcje. Obsesja i oczekiwanie, żeby prowadzić zdrowy tryb życia, przestrzegać modnych trendów żywieniowych i liczyć kalorie mogą stanowić zagrożenie. Mogą również narazić osobę na problemy ze zdrowiem psychicznym, emocjonalnym i fizycznym. W ten sposób właśnie rozwijają się poważne zaburzenia zaburzenia odżywiania – słowem wstępuWedług Centrum Zdrowia Młodych Kobiet termin „poważne zaburzenia odżywiania” jest często używany opisowo. Nie służy do diagnozowania tego typu zaburzeń. Mają one bowiem miejsce wtedy, gdy posiłki są spożywane z powodów innych niż naturalna potrzeba jedzenia. W rzeczywistości przegląd podaje kilka przykładów, takich jak następujące sytuacje: Jedzenie z nudów lub pod wpływem stresu. Pomijanie posiłków. Jedzenie emocjonalne. Pomijanie głównych grup żywnościowych. Jedzenie codziennie tych samych posiłków. Wspomniany artykuł wyjaśnia, że obsesyjne zachowania dotyczące ilości i rodzaju jedzenia mogą prowadzić do zaburzeń, takich jak objadanie się. Może się to również zdarzyć, gdy dana osoba staje się restrykcyjna podczas stosowania diety, co może prowadzić do jadłowstrętu zaburzenia odżywiania łączą niezdrowe odżywianie i zachowania, ukierunkowane na to, aby schudnąć. Kiedy taka sytuacja utrzymuje się przez dłuższy czas, osoba jest narażona na rozmaite choroby fizyczne i problemy z objawy zaburzonego odżywianiaZaburzenia odżywiania mogą powodować poważne szkody zdrowotne. Z tego powodu w czasopiśmie Psychology and Health wyjaśniono, że musisz uważać na znaki ostrzegawcze, które pozwolą Ci je rozpoznać. Obejmuje to między innymi objawy takie jak: Stałe wahania wagi Długoterminowa dieta i efekt jojo Niezwykle restrykcyjne diety i ćwiczenia Obsesja na punkcie ciała, ćwiczeń i jedzenia Udręka z powodu własnego wizerunku Zachowanie kompulsywne lub emocjonalne Poczucie winy lub wstydu, gdy nie jest możliwe trzymać się diety lub planu ćwiczeń Stosowanie środków wyrównawczych, takich jak ograniczenie jedzenia, ekstremalne ćwiczenia, post, a nawet środki przeczyszczające Pomijanie posiłków Występowanie problemów trawiennych Objadanie się Liczenie kalorii Problemy z niską samooceną Unikanie zaangażowania społecznego, które obejmuje jedzenie Poważne zaburzenia odżywiania – jak je rozpoznać?Phillipa Hay i Jane Morris w swoim opracowaniu podkreślają, że najważniejszym elementem ustalania, czy ktoś cierpi na zaburzenia odżywiania jest poznanie kryteriów diagnostycznych omawianego ktoś mówi: „Mam problemy z jedzeniem”, opisuje swoje zachowanie związane z jedzeniem, ale bez jednoznacznej diagnozy. Jeśli jednak osoba spełnia określone kryteria, jej dolegliwość może zostać sklasyfikowana jako zaburzenia odżywiania. Jednak możliwe jest również, że objawy mogą nie być na tyle silne, aby można je było zdiagnozować jako poważne zaburzenie udostępniony w pewnym czasopiśmie dotyczącym odżywiania się stwierdza, że osoba z tego rodzaju zaburzeniami może wykazywać objawy o różnej za pośrednictwem The American Journal of Clinical Nutrition grupa specjalistów ustaliła, że jeśli zaburzenia odżywiania nie zostaną odpowiednio wcześnie rozwiązane i wyleczone, mogą stać się jadłowstrętem psychicznym, zaburzeniem napadowego objadania się lub bulimią. Zaburzenia te mogą u każdego pacjenta przedstawiać się inaczej i pozostawiać po sobie konsekwencje na całe skutki zdrowotneChociaż na początku może to pozostać niezauważone, zaburzenia odżywiania mają negatywny wpływ zarówno na zdrowie fizyczne, jak i psychiczne. Wiele z nich to konsekwencje na całe życie. Przyjrzyjmy się głównym zaburzenia odżywianiaZaburzenia odżywiania powodują obsesyjne myśli o jedzeniu przez siedem dni w tygodniu, 24 godziny na dobę. Osoba ta myśli tylko o kaloriach, ćwiczeniach, planowaniu posiłków lub objadaniu się, lub przeczyszczaniu się. W związku z tym istnieje zwiększone ryzyko następujących poważnych zaburzeń odżywiania: Jadłowstręt psychiczny: przegląd Uniwersytetu Cambridge opisuje ten termin jako zaburzenia odżywiania klasyfikowane przez szkodliwe zmiany w wizerunku i formie ciała. Istnieje kilka rodzajów tego zaburzenia. Anoreksja restrykcyjna ma miejsce, gdy żywność jest ograniczana, aby schudnąć lub zapobiec przybieraniu na wadze. Inne formy zaburzonych zachowań obejmują objadanie się i przeczyszczanie przez środki przeczyszczające, moczopędne, wywołane wymioty lub ekstremalne ćwiczenia fizyczne. Bulimia: Literatura opisująca poważne zaburzenia odżywiania opisuje bulimię jako zaburzenie, które charakteryzuje się spożywaniem nadmiernych ilości jedzenia w krótkim czasie, czyli napadami objadania się. Po tym następuje poczucie winy i wstydu, często skutkujące samoistnymi wymiotami, nadużywaniem środków przeczyszczających i ekstremalnymi ćwiczeniami. Inne rodzaje zaburzeń odżywiania związanych z bulimią i anoreksjąChoate i Gintner twierdzą, że anoreksja i bulimia mają ze sobą wiele wspólnego, ponieważ oba zaburzenia wiążą się z napadami objadania się i przeczyszczaniem. Autorzy ci zdecydowali się rozważyć napadowe objadanie się i przeczyszczanie się jako podtyp zaburzeń napadowego objadania sięTen podtyp zaburzenia jest najczęstszy, ponieważ występuje zarówno w anoreksji, jak i artykuł wyjaśnia, że napady objadania się i przeczyszczania charakteryzują się epizodami intensywnego jedzenia, po których następują wywoływanie wymiotów, nadużywanie leków moczopędnych, przeczyszczających lub nadmierne ćwiczenia. Podczas napadowego objadania się traci się kontrolę podczas wymiotówMa to na celu usunięcie spożytej żywności z organizmu w celu zapobiegnięcia przybieraniu na odchudzania w tym przypadku obejmują również nadmierne ćwiczenia i nadużywanie środków przeczyszczających i moczopędnych. Często następują po nim epizody „niekontrolowanego” objadania się. Ponadto osoby, które same wywołują wymioty, często jedzą dużo i szybko, niezależnie od tego, czy są syte, czy problemy zdrowotneGrupa lekarzy odkryła, że inne konsekwencje zaburzeń odżywiania obejmują zwiększone ryzyko otyłości, utratę masy kostnej, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, niskie tętno, niskie ciśnienie krwi, zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej, depresję, izolację społeczną i zwiększony zaburzenia odżywiania – jak je korygować?Na szczęście istnieją narzędzia, które mogą pomóc w kontrolowaniu zaburzeń odżywiania, zanim stan osoby znacznie się pogorszy. Czasopismo Farmakologia i terapia wyjaśnia, jak zapobiegać i korygować te zaburzenia. Oto kilka zaleceń:Zaakceptuj swoje ciało takim, jakie jestNie krytykuj siebie, kiedy patrzysz w lustro. Twoje ciało to Twój dom. Przemieszcza Cię po świecie i Cię chroni. Zastąp negatywny dialog wewnętrzny pozytywnymi stwierdzeniami. Doceń wszystkie niesamowite rzeczy, których może dokonać Twoje modnych dietZaleca się zdrowe odżywianie z umiarem. Zapobiegnie to poczuciu deprywacji i kompulsywnemu powrotowi do objadania się po zakończeniu na bok wagęUżywanie wagi może być obsesyjne i prowadzić do ekstremalnych wzorców odchudzania. Odrzuć wagę i przekonaj się, jak czujesz się sama ze swoim ciałem i jak dopasowują się Twoje ubrania. Pamiętaj: bądź miła dla siebie i nie porównuj się z innymi. Koniec końców nie chodzi o wpasowanie się w jakieś szablony, ale raczej o to, żeby dobrze czuć się w swojej zdrowy plan ćwiczeńSpróbuj zastanowić się, jak często ćwiczysz i wyznacz sobie realistyczne cele. Zamiast postrzegać to jako poświęcenie dla utraty wagi, powinnaś raczej się tym profesjonalną pomoc, jeśli masz poważne zaburzenia odżywianiaJeśli Twoje zachowania związane z jedzeniem są poważne, poszukaj profesjonalnej pomocy. Dietetyk doświadczony w poradnictwie dotyczącym zaburzeń odżywiania lub psychoterapeuta może pomóc Ci w zdrowszym odżywianiu, a także doradzić Ci, jak stawić czoła temu, co mogło doprowadzić Cię do tego niezdrowego byłoby, gdyby był dostępny multidyscyplinarny zespół terapeutyczny, aby pomóc w rozwiązaniu wszystkich czynników wyzwalających. Ten zespół powinien ściśle ze sobą współpracować, aby pomóc Ci osiągnąć cele zdrowotne. Istnieje duża szansa na przezwyciężenie zaburzeń odżywiania dzięki odpowiedniej interwencji na może Cię zainteresować ... Dziś przychodzę z tematyką, której zamierzam poświęcić znaczną część tej strony – zaburzeniami odżywiania. Wiem, że na początek lepiej byłoby chociaż spróbować nakreślić czym one są i jak naprawdę wyglądają, ale ten post chciałam opublikować jeszcze przed świętami. Tekst, który tu dla was skleiłam dotyczy przede wszystkim tego, jak pomóc komuś, kto choruje na bulimię albo kompulsywnie się objada i, co ważne, stara się powrócić do zdrowia (p pełnowartościowa dieta i wysiłek fizyczny). Spora część tego, co tu napisałam nie ma zastosowania w przypadku anoreksji. Tekst powstał trochę dla mnie, trochę dla innych bulimiczek, ale przede wszystkim dla ludzi, którzy chcieliby nam jakoś pomóc, ale za bardzo wiedzą jak się za to zabrać i w efekcie, często nieświadomie, szkodzą. Nie komentuj jej sposobu odżywiania się. Mało jest na świecie ludzi, którzy dobrze reagują na komentarze dotyczące ich sposobu odżywiania się, ale bulimiczki są pod tym względem szczególnie wrażliwe. Nie mów dziewczynie z zaburzeniami odżywiania ile ma jeść i w jaki sposób powinna komponować swoją dietę, chyba, że prosi Cię o radę (są szanse, że to zrobi, jeśli jesteś dla niej w tej kwestii wzorem). Prawdopodobnie nie jesteś dietetykiem, a samo to, że Twoja dieta dotąd nie zagwarantowała Ci zaburzeń odżywiania czy otyłości nie czyni jej dobrą dla drugiego człowieka. Zresztą, coś takiego jak uniwersalny jadłospis nie istnieje. Warto uodpornić się też na informacje (przekazywane średnio co tydzień) o nowym sposobie żywienia, który zainteresowana zamierza wprowadzić w swoje życie. W takiej sytuacji najlepiej po prostu życzyć powodzenia, nie wgłębiając się w temat, nawet, jeśli masz niemal stuprocentową pewność, że ten pomysł modyfikacji jadłospisu nie wypali. Osoba z problemami z jedzeniem ciągle szuka swojej żywieniowej drogi i nie ma w tym nic złego. Niektóre diety, nawet te wykluczeniowe, faktycznie okazują się pomocne w walce z chorobą. Miej na uwadze, że w każdej walce przegranym jest tylko ten, kto stoi w miejscu. Nie komentuj jej masy ciała. Po prostu tego NIE RÓB. Nie ważne czy właśnie przytyła dziesięć kilo i ledwo mieści się w spodnie, które kiedyś na niej wisiały (autentyczny przykład z soboty, pozdrawiam serdecznie). Wahania wagi są nieodłączną częścią problemów z jedzeniem. Przytycie może, na przykład, wiązać się z cyklem napadów obżarstwa czy początkową fazą zaprzestania kompensacji. Zwrócenie na nie uwagi, niezależnie od przyczyny, na pewno nie będzie motywujące. Uwagi odnośnie utraty masy ciała zachęcają do kontynuowania zachowań, które do nich doprowadziły, co może mieć zastosowanie w przypadku osób otyłych, ale być toksyczne dla tych, które już nie powinny redukować swojej masy ciała. Zrezygnuj z komplementów dotyczących sylwetki (o obelgach chyba nie muszę mówić, prawda?), a jeśli chcesz powiedzieć bulimiczce coś miłego – odnieś się do fryzury czy makijażu. Raz Laury są chudsze, raz Laury są grubsze (tylko choker się nie zmienia~). Pozwól jej jeść w ciszy i spokoju, jeśli tego potrzebuje (a potrzebuje na pewno, jeśli jedząc siada daleko od reszty albo zamyka się w swoim pokoju). Relacja z jedzeniem osoby chorej na ED jest zaburzona nie tylko ze strony psychologicznej, ale i z fizycznej, a jej podreperowanie to co najmniej kilka miesięcy pracy. Ważnym aspektem powrotu do zdrowia jest nauka świadomego jedzenia (odsyłam do: Osoba chora na bulimię ma problemy z rozróżnieniem głodu od sytości i większości stanów emocjonalnych. Posiłki na ogół są dla niej stresujące same z siebie, a stres, niestety, jest najlepszym przyjacielem kompulsywnego obżarstwa, które zaś prowadzi do zachowań kompensacyjnych. W głowie bulimiczki toczy się ciągła walka, a zmagania się z natłokiem myśli dotyczących jedzenia są powszechne zwłaszcza na początku walki z chorobą. Nie zrozumiesz tego, jeśli jesteś osobą zdrową, ale doskonale wiesz o czym mówię jeśli chorujesz. Zasady są proste. Posiłek powinien być satysfakcjonujący; tzn. względnie smaczny, zdrowy, ładnie podany, zjedzony przy stole (najlepiej w posprzątanym pokoju) i w spokoju, bez odwracających uwagę bodźców, takich, jak dźwięki karetki z telewizora czy rozmów. Arcyważne pytania o kawalera i to, jak w szkole zostaw na później, najlepiej na moment po posiłku. Nie dość, że nie będziesz przeszkadzać w trakcie jedzenia to jeszcze zajmiesz myśli takiej osoby po nim, wtedy, kiedy prawdopodobnie nie jest jeszcze pewna swojej sytości i już w swojej głowie idzie do szafki po garść cukierków. Nie namawiaj jej do jedzenia i słuchaj, co do Ciebie mówi. PS Nie sprawdza się w przypadku babć. To szczególnie ważne, na przykład, przy świątecznym stole. Przejadanie się najczęściej prowadzi do napadu bulimicznego, więc namawianie bulimiczki na kolejny kawałek ciasta po tym, jak już raz odmówiła to pchanie jej w objęcia destrukcyjnego nałogu. Nie proponuj koleżance czekoladek, kiedy mówiła, że chce ograniczyć słodycze. Nawet, jeśli przez chwilę uzna Cię za nieuprzejmą to możesz mieć pewność, że w niedalekiej przyszłości będzie za to wdzięczna, a fakt, że oparła się pokusie pozytywnie zachęci ją do kontynuowania zdrowej diety. Słuchaj i okazuj empatię. Dziewczyny z zaburzeniami odżywiania albo nie mówią o swoim problemie wcale i udają, że go nie ma albo, kiedy już się otworzą, mówią o jedzeniu, napadach i rzyganiu na okrągło, co może być męczące. Jeśli chcesz o tym słuchać staraj się okazywać empatię, na przykład zwrotami "przykro mi, że musisz przez to przechodzić", ale unikaj rad czy moralizowania. Hasła typu "po prostu tyle nie jedz" osobom zdrowym wydają się sensowne i użyteczne, ale dla osoby chorej są tylko przykrym spłyceniem problemu, niemożliwym zresztą do wcielenia w życie. Uważaj co mówisz. Takie pytania jak "po co to jesz, skoro i tak wyrzygasz?" zapamiętujemy na długo, stoją nam potem ością w gardle i wracają w najmniej oczekiwanych momentach. Pamiętaj, że masz też prawo nie chcieć o tym rozmawiać, jeśli problemy drugiej osoby negatywnie wpływają na Twoje życie. Powiedz o tym w delikatny sposób. Jest jeszcze kilka rzeczy, które możesz zrobić dodatkowo, jeśli naprawdę bardzo mocno kochasz osobę z zaburzeniami odżywiania, a jej zdrowie jest dla Ciebie ważniejsze niż własne przyzwyczajenia. Nie będę ich opisywać szczegółowo, postawię na myślniki. Niektóre z nich wymagają wspólnego zamieszkania, będą użyteczne dla rodziców chorujących ♥ Nie zostawiaj na wierzchu swojego jedzenia. ♥ Trzymaj jedzenie w kuchni, znajdź konkretnym produktom żywieniowym stałe miejsce (dzięki temu bulimiczka uniknie sytuacji w której zamiast puszki groszku znajduje ulubioną czekoladę). ♥ Postaraj się o to, by w lodówce zawsze było coś, co dana osoba może zjeść bez wyrzutów sumienia... ♥ ...ale nie kupuj na zapas, zwłaszcza rzeczy niezdrowych. ♥ Mów z wyprzedzeniem o swoich planach żywieniowych, jeśli dotyczą też one osoby chorej (na przykład w sytuacji, kiedy to ty przyrządzasz jej posiłki). ♥ Dowiedz się jakie typy produktów najczęściej pogrążają bliską Ci osobę i nie sięgaj po nie w jej obecności. ♥ Spróbujcie razem uczynić swoją dietę zdrowszą, nawet najmniejsze zmiany zostaną docenione. ♥ Zaproponuj wspólny wysiłek fizyczny, choćby spacer. ♥ Zapytaj czy jest coś, co możesz zrobić dla bliskiej Ci osoby w związku z jej chorobą i, jeśli to możliwe, dostosuj się do wskazówek. A, no i prośba na koniec - NIE KUPUJCIE BULIMICZKOM NA ŚWIĘTA SŁODYCZY. Serio, za cenę czekolady można kupić jakiś średniej jakości lakier do paznokci, błyszczyk czy nawet mydło w płynie. Wszystko będzie lepszą opcją niż słodkości, których i tak, na pewno, ma w święta dookoła siebie od groma. W najbliższym czasie planuję napisać o tym, czym jest i jak właściwie wygląda napad bulimiczny, opowiedzieć trochę o historii swojej choroby, wyznać wam dlaczego tak bardzo nienawidzę świąt, ponarzekać trochę na nikłe znaczenie poprawności językowej dla większości Polaków i zająć się tematem diet wykluczeniowych pod kątem osób z zaburzeniami odżywiania. Kolejność będzie, znając mnie, wybitnie przypadkowa. Anoreksja to zaburzenie odżywiania mające poważne i długofalowe skutki. Dlatego tak istotne jest szybkie rozpoznanie problemu i podjęcie odpowiednich działań, pozwalających w bezpieczny sposób przybrać na wadze i odzyskać równowagę psychiczną. Jak pomóc osobie cierpiącej na jadłowstręt? Jak rozpoznać anoreksję? Jadłowstręt psychiczny to zaburzenie odżywiania dotykające przede wszystkim osoby między 14. a 20. rokiem życia. Dlatego każdy rodzic powinien wiedzieć, jak rozpoznać anoreksję i jak rozmawiać o anoreksji. Najbardziej specyficznym objawem jest znaczący spadek wagi połączony z nierealistyczną oceną własnej sylwetki. Osoba chora nie dostrzega swojego wychudzenia, a lęk przed przybraniem na wadze skłania ją do unikania jedzenia, intensywnych ćwiczeń czy przeczyszczania organizmu. Jak rozpoznać anoreksję? Objawy fizyczne Objawy psychiczne Typowe zachowania Duża utrata masy ciała Suchość skóry Wypadanie włosów Zatrzymanie miesiączki u kobiet Zawroty głowy, omdlenia Spadek odporności Lęk przed przybraniem na wadze Nierealistyczna ocena własnej wagi i sylwetki Satysfakcja z kontroli nad głodem Możliwa depresja, myśli samobójcze Unikanie jedzenia Stosowanie wymówek, by uniknąć jedzenia Intensywne ćwiczenia Epizody obżarstwa i prowokowania wymiotów lub zażywania środków moczopędnych/przeczyszczających Zanik życia towarzyskiego lub nowi znajomi, obsesyjnie zainteresowani „zdrowym stylem życia” Jak rozmawiać z anorektyczką? Jak leczyć anoreksję u dzieci i młodzieży? Punktem wyjścia jest zauważenie problemu i szczera rozmowa, do której trzeba odpowiednio się przygotować. Jak należy rozmawiać z anorektyczką? Najpierw zdobywamy wiedzę na temat zaburzenia, następnie planujemy przebieg rozmowy i tworzymy bezpieczną przestrzeń. Unikamy rozmawiania przy stole, a tym bardziej przy jedzeniu. Nie próbujemy na siłę przekonywać dziecka, że ma anoreksję – skupiamy się na własnych obserwacjach i odczuciach. Kluczowe jest słuchanie dziecka, niebagatelizowanie jego uczuć i kompleksów związanych z wyglądem, a także bezwarunkowa akceptacja. Niewskazane jest za to podkreślanie dużego spadku wagi, bo dla osoby chorej to powód do dumy. Jeśli chodzi o anoreksję, porady dla rodziców dotyczą często przekazania wiedzy na temat zaburzenia i miejsc, w których można uzyskać wsparcie. Pamiętajmy, że pierwsza rozmowa z dzieckiem to nie moment na wyrzuty, zmuszanie do jedzenia czy straszenie konsekwencjami – skupmy się na wyrażeniu troski i niepokoju, przy jednoczesnym zapewnieniu o akceptacji i możliwości uzyskania wsparcia w każdym momencie. Jak zacząć normalnie jeść po anoreksji? Pomoc w leczeniu anoreksji jest niezbędna, by osoba chora mogła wyzdrowieć. Dziecko nie wróci samo z siebie do jedzenia, ponieważ lęk przed przybraniem na wadze jest zbyt silny. Dlatego podstawą leczenia zaburzeń odżywiania jest psychoterapia, która obejmuje często również pozostałych członków rodziny. Celem terapii jest powrót do realistycznej oceny własnej wagi i sylwetki, a także pokonanie psychologicznych przyczyn wystąpienia zaburzenia. Dzięki temu możliwe jest uwolnienie się od lęku i poczucia winy związanych z dodatkowymi kilogramami. Jak przytyć po anoreksji? Celem leczenia anoreksji jest przywrócenie prawidłowej masy ciała, nauka zdrowych nawyków żywieniowych i eliminacja problemów zdrowotnych wynikających z wyniszczenia organizmu. Niezbędna jest współpraca lekarza, psychologa lub psychiatry oraz dietetyka. Prawidłowa dieta w anoreksji musi być dopasowana do stanu i bieżących potrzeb konkretnego pacjenta. Jak zdrowo przytyć po anoreksji? Proces powinien być powolny, a przybieranie na wadze stopniowe. Na początku konieczne może być żywienie pozajelitowe lub dojelitowe. Przy żywieniu doustnym optymalne są niewielkie posiłki, spożywane nawet 5-6 razy dziennie. Dieta przy wychodzeniu z anoreksji może być wspomagana przez specjalne odżywki medyczne, bogate w substancje odżywcze, witaminy i mikroelementy. Jak wyjść z anoreksji – dieta Dieta dla anorektyczek wychodzących z choroby zmienia się w zależności od stanu pacjentek. Na początku zalecane są lekkostrawne i niskoenergetyczne posiłki, pozbawione tłuszczu i laktozy. Obżarstwo po anoreksji może być niezwykle szkodliwe, gdyż organizm odzwyczaił się od kalorycznego jedzenia. W tej fazie powinno się dążyć do odbudowania maksymalnie 80-95% masy ciała. Kolejny etap to dieta docelowa – jadłospis w anoreksji obejmuje żywność o wysokiej zawartości białka (ok. 90-140 g/dobę), włączane są tłuszcze (ok. 70-100 g/dobę) i produkty wysokoenergetyczne. Dieta dla anorektyczek na przytycie bazuje na zdrowej, możliwie niskoprzetworzonej żywności. Unikać należy ciężkostrawnych, smażonych na tłuszczu potraw, czekolady, kawy, ostrych przypraw czy warzyw kapustnych i strączkowych. W jadłospisie na przytycie po anoreksji nie brak natomiast gotowanego lub przyrządzanego na parze chudego mięsa i ryb, masła, oliwy i śmietany, lekkostrawnych warzyw z wody bądź kisieli, budyni i galaretek. Pokonanie anoreksji i przybranie na wadze to długotrwały proces, wymagający wsparcia profesjonalistów z wielu dziedzin. Rozmowa z osobą chorą może być pierwszym krokiem w walce z zaburzeniami odżywiania – warto przeprowadzić ją w odpowiedni sposób. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Zamieszczone tu materiały w żadnej mierze nie zastępują profesjonalnej porady medycznej. Przed zastosowaniem się do treści medycznych znajdujących się w serwisie należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą Czym są zaburzenia odżywiania?Co jest przyczyną zaburzeń odżywiania?Kto jest najbardziej narażony na wystąpienie zaburzeń odżywiania?Jakie są grupy ryzyka wystąpienia zaburzeń odżywiania?Jakie są najczęstsze rodzaje zaburzeń odżywiania?Definicje zaburzeń odżywianiaNiespecyficzne zaburzenia odżywianiaObjawy i konsekwencje zaburzeń odżywianiaJak radzić sobie z zaburzeniami odżywiania?O czym warto pamiętać? Wielu z nas chciałoby wyglądać nieco szczuplej czy być bardziej umięśnionym, a najlepiej byłoby mieć wyrzeźbiony brzuch przez cały rok. Wiele poświęcamy, aby osiągnąć wymarzoną sylwetkę. Jemy coraz mniej, uprawiamy więcej sportu i zmieniamy nasz ogólny styl życia niemal nie do poznania. Ale ta droga do wymarzonego ciała nie jest idealna i może przynieść wiele komplikacji i pułapek. O wiele lepiej jest wyznaczyć sobie realistyczne cele i wybrać zdrowy sposób ich osiągnięcia, bez niepotrzebnego popadania w skrajności. W ten sposób możemy oczekiwać długotrwałych rezultatów bez negatywnego wpływu na organizm. Ale co się dzieje, gdy pragnienie posiadania pięknego ciała staje się obsesją? Mogą zacząć się ujawniać zaburzenia odżywiania. W ich przypadku niewinna utrata wagi często staje się najważniejszym priorytetem, co może poważnie zagrozić zdrowiu fizycznemu i psychicznemu. Nie istnieje tylko jeden rodzaj zaburzeń odżywiania, ale kilka. Każde z nich ma swoją specyfikę, dlatego tak ważne jest poznanie rodzajów i przyczyn tych najbardziej znanych. Warto rozpoznawać sygnały ostrzegawcze we wczesnym stadium zaburzeń i jak najszybciej szukać profesjonalnej pomocy, aby zapobiec poważnym problemom. Zaburzenia odżywiania (ED) to nie tylko odmawianie jedzenia z powodu chęci utraty wagi czy nastoletnia moda, która pojawiła się z dnia na dzień. Może zacząć się od niewinnej utraty kilku zbędnych kilogramów, która w końcu wymyka się spod kontroli. Jest to poważna i potencjalnie zagrażająca życiu choroba psychiczna. [1-3] Charakteryzuje się zaburzeniami zachowania oraz niezdrowym stosunkiem do jedzenia i objawia się odmawianiem jedzenia, skrajnie niskim spożyciem kalorii, naprzemiennymi okresami głodzenia się i objadania lub innymi formami mniej lub bardziej świadomego manipulowania tego może dochodzić wywoływanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających (substancji o działaniu przeczyszczającym) lub diuretyków (leków moczopędnych).W wielu przypadkach dąży się do maksymalizacji wydatku energetycznego poprzez ruch w ciągu dnia i nadmierną aktywność fizyczną. Osoby z zaburzeniami odżywiania zazwyczaj żyją we własnym świecie, który kręci się głównie wokół jedzenia, utraty wagi i wyglądu ciała. Robią one wszystko, aby w jakiś sposób poprawić swoją sylwetkę, co często wiąże się z większą satysfakcją, szczęściem i statusem społecznym. Mają wobec siebie ogromne oczekiwania i wciąż chcą osiągnąć wymarzony ideał piękna. Zamiast tego często pogrążają się w otchłani, gdzie czekają na nich problemy ze zdrowiem fizycznym i psychicznym, co znacznie obniża jakość życia. [1-3] Co jest przyczyną zaburzeń odżywiania? Początek jest zazwyczaj łagodny. Często zaczyna się od pragnienia uzyskania szczuplejszej sylwetki, wyrzeźbionego brzucha, lepszych wyników sportowych lub potrzeby zaspokojenia wymagań, jakie stawia przed daną osobą społeczeństwo lub ona sama. Po pierwszym sukcesie przychodzą komplementy i miła uwaga, które tylko utwierdzają taką osobę w przekonaniu, że robi to dobrze. W związku z tym jeszcze bardziej ogranicza jedzenie i zaczyna więcej ćwiczyć. Czuje, że to jedyny sposób na osiągnięcie celu. Ale wszystko może wymknąć się spod kontroli i taka osoba może bardzo łatwo i szybko wpaść w paskudny świat zaburzeń odżywiania. Rzeczywista przyczyna ED jest bardzo trudna do wykrycia. Nie może to być tylko utrata wagi, ponieważ wiele osób przechodzi przez to codziennie i w większości przypadków nie stanowi to aż takiego problemu. Istnieje wiele czynników, które mogą być potencjalnym czynnikiem wyzwalającym. Niektóre z nich są zakorzenione w najbliższym otoczeniu osoby, inne mają swój początek w jej głowie. [4-5] Jakie są czynniki ryzyka wystąpienia zaburzeń odżywiania? Główną przyczyną ED może być historia przestrzegania różnych diet, chęć bycia najlepszym we wszystkim lub chęć poprawy wyników sportowych, zwłaszcza w dyscyplinach, w których kładzie się duży nacisk na wygląd i estetykę. Ale to jeszcze nie koniec listy. Czynniki biologiczne, psychologiczne i społeczne również mogą odgrywać rolę w powstawaniu zaburzeń odżywiania. [4-5] 1. Czynniki biologiczne, które mogą prowadzić do zaburzeń odżywiania W bezpośrednim otoczeniu masz osobę z ED lub inną chorobą psychiczną: jeśli Twój rodzic, rodzeństwo lub inny bliski krewny cierpi na zaburzenia psychiczne, zwiększa się ryzyko rozwoju tych chorób, w tym zaburzeń z kilkoma dietami: ED często występują u osób, które w przeszłości przeszły już przez szereg diet mających na celu zmianę sylwetki. Dzieje się tak dlatego, że wcześniejsze niepowodzenia mogą doprowadzić je do stosowania ekstremalnych diet i deficyt kaloryczny: osoby, u których długotrwały wydatek energetyczny jest wyższy niż spożycie, również znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka wystąpienia ED. Zaburzenia odżywiania mogą też wystąpić w okresach intensywnego wzrostu (dojrzewanie), innych chorób lub nadmiernego wysiłku fizycznego. Jedzenie może wywoływać u nich lęk przed niepożądanym przyrostem masy ciała. 2. Czynniki psychologiczne, które mogą prowadzić do zaburzeń odżywiania Chęć bycia idealnym: Posiadanie przesadnych, często nierealistycznych wymagań i oczekiwań wobec siebie. Jeśli chcemy się w czymś poprawić, próba schudnięcia lub zmiany sylwetki może stać się narzędziem do osiągnięcia z kształtu swojego ciała: Niezadowolenie z własnego wyglądu również może wpływać na poczucie własnej wartości. Zaniżona samoocena może wywołać problemy psychologiczne, w tym niezdrowe relacje z jedzeniem i inne objawy ze zdrowiem psychicznym: u niektórych osób z ED przed postawieniem diagnozy występują objawy lęku, fobii społecznej lub zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. 3. Czynniki społeczne, które mogą prowadzić do zaburzeń odżywiania Kult szczupłości: osoby o szczupłej sylwetce są ogólnie uważane w społeczeństwie za odnoszące sukcesy i szczęśliwe. Jest to również powód, dla którego staramy się poprawić swój status społeczny i prestiż poprzez utratę wagi. W przypadku obsesji na punkcie szczupłości, utrata pierwszych kilogramów może prowadzić do anoreksji lub innych zaburzeń osób z nadwagą i ich zawstydzanie: Dyskryminacja, zastraszanie i ocenianie ludzi na podstawie ich wyglądu także przyczyniają się do zaburzeń odżywiania. Może do tego dojść zarówno w życiu realnym, jak i w mediach społeczna: ograniczony kontakt ze światem zewnętrznym, samotność, brak przyjaciół i osób, które się nami interesują, mogą być kolejnym powodem rozwoju ED. W ten sposób osoba cierpiąca na ED może domagać się uwagi, której na co dzień nie i aktywności wymagające estetycznego wyglądu: jeśli poświęcasz swój czas na aktywności, w których dużą rolę odgrywają wygląd lub masa ciała, automatycznie zwiększasz swoje ryzyko wystąpienia ED. W takim przypadku szczuplejsza sylwetka jest zwykle kojarzona z większymi sukcesami. Należą do nich modeling, taniec i sporty takie jak gimnastyka, fitness, kulturystyka i jazda na rowerze. Kto jest najbardziej narażony na wystąpienie zaburzeń odżywiania? Nie ma znaczenia, czy jesteśmy dzieckiem w wieku nastoletnim, kobietą po pięćdziesiątce czy dorosłym mężczyzną – każdy z nas może być zagrożony. Zaburzenia odżywiania dotyczą około 5% populacji i najczęściej rozwijają się w okresie dojrzewania i wczesnej się, że na całym świecie na anoreksję lub bulimię cierpi od 0,5 do 3% ludzi. Według ekspertów statystyki te są jednak znacznie zaniżone. Wiele przypadków może nawet nie trafić do lekarza, który zdiagnozuje ED. Dlatego ogólna liczba jest statystyk, mężczyźni stanowią aż 25% przypadków anoreksji lub bulimii. W przypadku kompulsywnego objadania się, odsetek ten może sięgać nawet 40%. Statystki te wyraźnie obalają mit, że problemy te dotyczą wyłącznie zarejestrowanych przypadków dotyczy młodych kobiet. Według badań populacyjnych z udziałem ponad 5000 kobiet, 15% z nich miało osobiste doświadczenia z ED w pierwszej połowie swojego życia. Niestety, jest to jednak jedyna choroba dotykająca kobiet. Wysoką częstość występowania zaburzeń odżywiania u kobiet potwierdzają także inne dane i badania. [6-8] Jakie są grupy ryzyka wystąpienia zaburzeń odżywiania? Jedna z grup podwyższonego ryzyka wiąże się z wiekiem i płcią. Inne grupy ryzyka są też powiązane ze względu na podobne zainteresowania lub zawody. [9-10] Dorastające kobiety i mężczyźni. W okresie dojrzewania zachodzi szereg zmian fizjologicznych, które wpływają na wygląd zewnętrzny, np. wzrost piersi lub większe odkładanie się tkanki tłuszczowej w okolicy bioder u dziewcząt. Niektórzy mogą zacząć radzić sobie z tymi zmianami, stosując diety, głodówki lub objadając się, co może przerodzić się w zaburzenia przechodzące zmiany życiowe. Może to być utrata bliskiej osoby, rozstanie, zmiana pracy lub miejsca zamieszkania. Niektóre osoby są bardziej wrażliwe na takie wydarzenia życiowe niż inne. Może to ponownie prowadzić do chorób psychicznych, w tym zaburzeń które uprawiają „sporty estetyczne”. Należą do nich np. gimnastyka, fitness, kulturystyka, taniec, balet lub łyżwiarstwo którzy muszą spełniać wymagania kategorii wagowych. Dotyczy to w szczególności sportów walki lub podnoszenia wykonujące zawód, w którym przywiązuje się dużą wagę do wyglądu. Dotyczy to zwłaszcza modelingu, aktorów lub prezenterów mniejszościowe. Osoby ze społeczności LGBT (osoby o odmiennej tożsamości seksualnej lub płciowej). Te produkty mogą Cię zainteresować: Jakie są najczęstsze rodzaje zaburzeń odżywiania? Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD), opublikowanej przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), możemy wyróżnić kilka rodzajów ED. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA) uzupełnia tę listę o nowe przypadki. Oficjalna kategoryzacja pomaga w diagnozowaniu zaburzeń odżywiania. Istnieją jednak także inne, nieokreślone problemy, które pod wieloma względami przypominają te choroby. I tych również nie pominiemy w naszym przeglądzie. [11-13] Definicje zaburzeń odżywiania 1. Anoreksja (anorexia nervosa) Anoreksja jest prawdopodobnie najbardziej znanym zaburzeniem odżywiania, któremu towarzyszy brak apetytu. Osobom cierpiącym na to zaburzenie udaje się zjeść tylko jedno jabłko dziennie, a w niektóre dni nie jedzą wcale. W wielu przypadkach jest to spotęgowane dużym wydatkowaniem kalorii poprzez ćwiczenia i ruch. Zazwyczaj starają się oni za wszelką cenę trzymać bardzo restrykcyjnej diety i planu ćwiczeń, który sami stworzyli. Wszystko to prowadzi do głębokiego deficytu kalorycznego i znacznej utraty wagi. Niedowaga jest więc jednym z kryteriów oceny obecności anorexia nervosa. W przypadku gdy stwierdza się pewne objawy typowe dla anoreksji, wówczas chorobę określa się mianem anoreksji atypowej. Do ograniczenia przyjmowania pokarmów często dołącza się także strach przed przybraniem na wadze, chęć utrzymania niskiej wagi i zaburzona percepcja własnego ciała. Osoby z otoczenia danej osoby mogą postrzegać ją jako wystarczająco szczupłą, ale ona sama nadal widzi w sobie wady. Na przykład, może postrzegać swoje uda jako zbyt grube, mimo że obiektywnie rzecz biorąc, jest odwrotnie. Anorektycy zazwyczaj nie przyznają się do tego, że mają problem, który może zaszkodzić ich zdrowiu. Nie mówiąc już o poważnym uszczerbku na zdrowiu. [11-13] 2. Bulimia (bulimia nervosa) Bulimia różni się od anoreksji tym, że charakteryzuje się powtarzającymi się epizodami nadmiernego objadania się, którym towarzyszy poczucie winy i utrata kontroli nad przyjmowaniem pokarmu. Często następstwem tego są zachowania kompensacyjne w postaci głodzenia się, nadmiernych ćwiczeń fizycznych, wywoływania wymiotów lub nadużywania środków przeczyszczających. Strategie te są stosowane przez osoby cierpiące na bulimię w celu zapobiegania przybieraniu na wadze. Jeśli napady objadania się w połączeniu z zachowaniami kompensacyjnymi powtarzają się co najmniej raz w tygodniu przez trzy miesiące, mamy do czynienia z bulimią. Jeśli występują rzadziej, problem ten określa się mianem bulimii atypowej. Osoby cierpiące na bulimię są w stanie zjeść dużą ilość dowolnego pokarmu w krótkim czasie. Mogą też doświadczać skrajnych zmian w diecie. W niektóre dni jedzą tylko niskokaloryczne pokarmy, takie jak owoce, warzywa, chude mięso lub niskotłuszczowe produkty mleczne, które następnie zastępują dużymi porcjami „zakazanych” pokarmów, takich jak słodycze czy fast foody. Takie przejście jest postrzegane jako porażka, po której pojawia się poczucie winy. [2, 11-13] 3. Zaburzenie kompulsywnego objadania się Podobnie jak w przypadku bulimii, kompulsywne objadanie się charakteryzuje się epizodami przyjmowania dużych ilości pokarmu w krótkim czasie. Zachowaniu temu towarzyszy poczucie winy, porażki, rozczarowania i utraty kontroli. Często jednak nie występują zachowania kompensacyjne. Jeśli takie zachowania powtarzają się co najmniej raz w tygodniu przez trzy miesiące, mamy do czynienia z objadaniem się. Jeśli zdarza się to rzadziej, problem określa się mianem atypowego objadania się. Charakterystyczne dla osób cierpiących z powodu objadania się jest to, że jedzą szybciej i większe porcje niż zwykle. Następnie kontynuują jedzenie, aż do osiągnięcia nieprzyjemnego, a nawet bolesnego uczucia przejedzenia. Typowe jest także rozpoczynanie posiłku nawet wtedy, gdy nie odczuwają głodu. Często wstydzą się swojego zachowania i wolą jeść w samotności. [11-13] 4. Pica To zaburzenie odżywiania charakteryzuje się spożywaniem niejadalnych produktów, które nie mają wartości kalorycznej. Może to być na przykład wata, włosy, papier lub mydło. Aby postawić kliniczną diagnozę tego zaburzenia, owe zachowanie musi trwać co najmniej miesiąc. Osoby z tym zaburzeniem nie unikają jednak typowych pokarmów i dlatego mogą nie wykazywać oznak niedożywienia. [11,14] Najczęściej problem ten jest diagnozowany dopiero wtedy, gdy spożycie danego produktu powoduje problemy zdrowotne i chorzy szukają pomocy medycznej. W przeciwnym razie może być ukryty dla wszystkich poza osobą dotkniętą chorobą. Większy problem pojawia się, jednak gdy choroba jest częścią innego schorzenia. Szczególnie zagrożone są osoby z innymi chorobami psychicznymi lub niepełnosprawnością intelektualną. [11,14] Zespół lub zaburzenia przeżuwania Jest to choroba charakteryzująca się zwracaniem treści żołądkowej do ust i jej wielokrotnym przeżuwaniem, połykaniem lub wypluwaniem. Często dzieje się to mimowolnie i bez wysiłku. Odbywa się to bez bólu lub nudności i nie jest związane z chorobami przewodu pokarmowego ani innymi zaburzeniami odżywiania. W celu postawienia diagnozy, zachowania te muszą powtarzać się przez co najmniej miesiąc. [11,14] 6. Niespecyficzne zaburzenia odżywiania Zaburzenia te nie spełniają kryteriów koniecznych do postawienia diagnozy. Nie umniejsza to jednak ich powagi. Oprócz atypowej odmiany anoreksji, bulimii i kompulsywnego objadania się zalicza się do nich również zaburzenie związane z nadużywaniem środków przeczyszczających (purgative disorder). Charakteryzuje się ono wielokrotnym stosowaniem środków przeczyszczających, moczopędnych i wywoływaniem wymiotów w celu zmiany masy ciała. W przeciwieństwie do bulimii nie ma w nim wcześniejszego wywiadu dotyczącego nadmiernego przyjmowania pokarmów. Do tej grupy zalicza się również zespół jedzenia nocnego (night eating syndrome), który polega na objadaniu się po kolacji lub jedzeniu w środku nocy. Może to zaburzać sen i prowadzić do przyrostu masy ciała, a nawet otyłości. Typowe dla osób, u których występuje ten zespół, jest również spożywanie pierwszego posiłku w ciągu dnia w późniejszych godzinach. [11,12,15] 7. Zaburzenie polegające na ograniczaniu lub unikaniu przyjmowania pokarmów (ARFID) Osoba z tym zaburzeniem nie przejmuje się wyglądem swojego ciała ani utratą wagi. Zamiast tego unika pewnych pokarmów lub całych grup pokarmów ze względu na ich smak, konsystencję, wygląd lub temperaturę. Może to być wynikiem jakiegoś negatywnego doświadczenia z przeszłości (zakrztuszenie się określonym pokarmem lub niestrawność po jedzeniu). Strach przed niektórymi pokarmami może wywoływać uczucie niepokoju i lęku. Z tego powodu dana osoba może często mieć bardzo ograniczoną dietę, której nie jest w stanie rozszerzać z powodu towarzyszącego jej uczucia strachu. [11,14] Niespecyficzne zaburzenia odżywiania Choć zaburzenia te nie są oficjalnie zaburzeniami odżywiania, mają bardzo podobny charakter dolegliwości. Wiążą się one z wieloma zagrożeniami dla zdrowia i dlatego nie należy o nich zapominać. 1. Bigoreksja (dysmorfia mięśniowa) Bigoreksja znana jest również pod nazwą kompleksu Adonisa i uważana jest za przeciwieństwo anoreksji. Jest to zaburzenie psychiczne, które częściej występuje u mężczyzn. Podobnie jak anoreksja, charakteryzuje się posiadaniem zniekształconego obrazu własnego ciała. Różnica polega jednak na tym, że osoby cierpiące na bigoreksję postrzegają siebie jako zbyt małe, słabe i o niewystarczającej masie mięśniowej. Starają się to zrekompensować godzinami ćwiczeń na siłowni i zwiększonym spożyciem kalorii. Po prostu robią wszystko, co w ich mocy, aby przybrać na masie mięśniowej. I nawet jeśli im się to udaje, nadal nie są zadowoleni ze swojego wyglądu, co może wywoływać myśli depresyjne. Nie jest zapewne zaskoczeniem, że problem ten występuje głównie wśród kulturystów. Według badań ponad 50% osób (zarówno mężczyzn, jak i kobiet), które startują w amatorskich i profesjonalnych zawodach kulturystycznych, cierpi na bigoreksję. W ich przypadku, niestety, stosowanie sterydów anabolicznych w celu zwiększenia masy mięśniowej nie jest niczym wyjątkowym. Problem ten może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych związanych ze sterydami. [16-17] 2. Ortoreksja (orthorexia nervosa) Ortoreksja jest chorobą psychiczną, która – choć nie spełnia kryteriów oficjalnego zaburzenia odżywiania – zdecydowanie zalicza się do tego rodzaju zaburzeń. Czasami określa się ją także jako obsesję na punkcie zdrowego odżywiania. Charakteryzuje się kompulsywną potrzebą spożywania wyłącznie „zdrowej” lub „czystej” żywności, co daje osobie cierpiącej na tę chorobę poczucie kontroli nad własnym zdrowiem. Po zjedzeniu „zakazanych” pokarmów pojawia się poczucie winy i niepokój. Osoba cierpiąca na ortoreksję je tylko to, co uważa za stosowne i dlatego może mieć bardzo ograniczony wybór pokarmów. Często eliminuje ze swojej diety całe grupy pokarmów, które uważa za niezdrowe lub szkodliwe. Mogą to być np. cukier, chleb lub inne produkty zbożowe, tłuszcz, mięso lub nabiał. Im poważniejsza jest sytuacja, tym mniej pozostaje pokarmów uznawanych za dobre i zdrowe. Zazwyczaj prowadzi to do niedoboru niektórych składników odżywczych (białka, węglowodany, tłuszcze, witaminy, minerały), co może przyczynić się do problemów zdrowotnych. Zazwyczaj osoby te są głęboko przekonane o słuszności swojej diety i często nie przyznają, że ich zachowanie może stanowić problem. [14] Objawy i konsekwencje zaburzeń odżywiania Jeśli ktoś regularnie zjada tylko kawałek owocu zamiast pełnego posiłku, próbuje napełnić pusty żołądek wodą lub na przemian objada się i głodzi, można się spodziewać, że w dłuższej perspektywie takie zachowanie będzie miało negatywny wpływ na jego zdrowie. Wszystkie powyższe zaburzenia mają jedną wspólną cechę – zaburzoną relację z jedzeniem. Może to mieć poważne konsekwencje dla zdrowia psychicznego i fizycznego. Ale to nie wszystko, ponieważ problemy te w różny sposób przekładają się na funkcjonowanie w relacjach międzyludzkich i wyniki sportowe. Ogólnie rzecz biorąc, jakość życia ulega obniżeniu. 1. Jakie są konsekwencje zaburzeń odżywiania dla zdrowia fizycznego? Jedzenie dostarcza nie tylko energii, ale także ważnych mikroelementów, takich jak witaminy, minerały i inne biologicznie aktywne składniki o pozytywnym wpływie na organizm. Jeśli organizmowi brakuje któregoś z nich przez dłuższy czas, przestanie on prawidłowo funkcjonować. Wymienione konsekwencje i skutki mogą być różne w zależności od ED. W przypadku niedostatecznego spożycia kalorii w organizmie pojawiają się mechanizmy adaptacyjne, które pomagają mu zaoszczędzić jak najwięcej energii. Logicznie rzecz biorąc, organizm traktuje drastyczne zmniejszenie ilości pobieranej energii jako stan zagrożenia życia, więc oszczędza ją, gdzie tylko może. Energia jest wtedy wykorzystywana głównie do podstawowych funkcji, takich jak praca serca czy oddychanie. Niektóre z procesów zachodzących w organizmie są poważnie ograniczone, co prowadzi do poważnych konsekwencji. [18-19] Wpływ zaburzeń odżywiania na organizm przewlekłe zmęczenie i drażliwośćutrata masy mięśniowej i ogólne osłabienieproblemy z koncentracją i uwagą zaburzenia trawienia (zaparcia, biegunka), bóle brzuchawypadanie włosów i pogorszenie jakości skóryczęste wymioty powodujące uszkodzenie przełyku i zębów rozrzedzenie kości (osteoporoza) trudności z zasypianiemnegatywny wpływ na poziom estrogenu i testosteronu, zdrowie seksualne i płodnośćnieregularne miesiączki lub całkowity brak miesiączki (amenorrhea)anemia z powodu niedoboru żelazaw ciężkich przypadkach może dojść do spowolnienia akcji serca i ciśnienia krwi, co może zagrażać prawidłowej pracy serca. 2. Jakie są konsekwencje zaburzeń odżywiania dla zdrowia psychicznego? Osoba z zaburzeniami odżywiania może mieć problemy psychologiczne jeszcze przed pojawieniem się choroby. Podobnie, ED może później odbić się na zdrowiu psychicznym i relacjach międzyludzkich. Osoby takie często przestają uczestniczyć w wydarzeniach towarzyskich i rodzinnych, które mogłyby zagrozić przestrzeganiu przez nie starannie ustalonego harmonogramu. Ekstrawertyk nagle staje się introwertykiem. [19-20] W przypadku zaburzeń odżywiania powszechne jest ciągłe myślenie o jedzeniu oraz obsesyjne skupianie się na wadze i wyglądzie. Elastyczność i zdolność adaptacji w życiu codziennym są ograniczone, ponieważ dana osoba musi trzymać się swojego planu i ustalonego reżimu. Zdrowie psychiczne a zaburzenia odżywiania depresja, lęk i poczucie niższości użalanie się nad sobą i zwątpienie w siebiepoczucie winy, rozczarowania i wstydupoczucie samotnościlęk przed zmianamirytuały i zachowania kompulsywne (zachowania powtarzalne)obsesyjne lub natrętne myśli, których trudno się pozbyć pogorszenie relacji rodzinnych nadszarpnięte lub zerwane relacje z partnerami i przyjaciółmi 3. Wpływ zaburzeń odżywiania na wyniki sportowe Chociaż niektórzy sportowcy są w stanie normalnie trenować przez dość długi czas dzięki przystosowaniu organizmu do niskiego spożycia kalorii, z czasem mogą zacząć zauważać spadek wydajności i inne negatywne konsekwencje ED. [21] Wyniki sportowe a zaburzenia odżywiania uczucie zmęczenia i wyczerpaniaobniżona wydajność treningu utrata masy i siły mięśniowejzaburzone funkcjonowanie mięśni z powodu braku energii z pożywienia, białka i elektrolitów (potas, magnez, wapń), które są ważne dla ich prawidłowego funkcjonowaniaskurcze mięśni spowodowane niedoborem elektrolitówtrudności z koncentracją częstsze złamania i urazyosłabiona regeneracja i gojenie się ranmniejsze zapasy glikogenu w organizmie – zmagazynowanych węglowodanów Jeśli zastanawiasz się, co jeszcze może zrobić z ciałem sportowca niskie spożycie kalorii w połączeniu z nadmiernym wysiłkiem fizycznym, przeczytaj nasz artykuł Jak walczyć z utratą miesiączki i innymi objawami triady sportsmenek? Jak radzić sobie z zaburzeniami odżywiania? Jeśli chodzi o zaburzenia odżywiania, zdecydowanie nie należy pozostawiać nikogo samemu sobie. W takim przypadku konieczna jest fachowa pomoc lekarza i innych członków wielodyscyplinarnego zespołu w celu zapewnienia kompleksowej opieki. W terapii osoby z ED zazwyczaj biorą udział lekarz, psycholog i dietetyk. Równie ważne jest wsparcie ze strony rodziny i bliskich przyjaciół. [13] O czym warto pamiętać? Osoby z zaburzeniami odżywiania często manipulują jedzeniem nie tylko po to, by schudnąć lub nabrać masy mięśniowej. W wielu przypadkach wierzą, że pomoże im to osiągnąć lepszą sylwetkę, lepsze wyniki sportowe, a także większą pewność siebie, satysfakcję z życia i sukces. Żyją we własnym świecie, który jest wypełniony liczeniem kalorii i poczuciem żalu po zjedzeniu danej potrawy. Może do tego doprowadzić ich własny perfekcjonizm, presja rówieśników lub problemy psychologiczne. W takim przypadku wczesna pomoc specjalistów jest niezbędna, aby zapobiec negatywnym skutkom zdrowotnym ED. Jeśli wyniosłeś coś z dzisiejszego artykułu i uważasz, że ktoś inny też powinien go przeczytać, podziel się nim ze znajomymi. W ten sposób pomożesz zwiększyć świadomość i rozpowszechnić informacje o zaburzeniach odżywiania. Źródła:[1] What is an Eating Disorder – [2] What Are Eating Disorders? – [3] Psychology Today. Eating Disorders – [4] National Eating Disorders Association. Risk Factors.– [5] Medicine, N. Eating Disorders Causes and Risk Factors. – [6] Janout, V., & Janoutová, G. Eating disorders risk groups in the Czech Republic—Cross-sectional epidemiologic pilot study. – [7] Identifying people at risk of eating disorders. – [8] Micali, N., Martini, M. G., Thomas, J. J., Eddy, K. T., Kothari, R., Russell, E., Bulik, C. M., & Treasure, J. Lifetime and 12-month prevalence of eating disorders amongst women in mid-life: A population-based study of diagnoses and risk factors. – [9] Risk & Protective Factors. [ [10] Winchester Hospital. Risk Factors for Eating Disorders.– [11] Chuť žiť. Diagnózy. – [12] DSM- 5 Diagnostic criteria for Eating Disorders. Institute for Eating Disorders. – [13] Healthdirect Australia. Eating disorders – [14] Types of Eating Disorder. – [15] Michigan Medicine. Night Eating Syndrome – [16] Cafri, G., Olivardia, R., & Thompson, J. K. Symptom characteristics and psychiatric comorbidity among males with muscle dysmorphia. Comprehensive – [17] Tovt, Š., & Hricová, A. Introduction to bigorexia. – [18] Health Consequences. National Eating Disorders Association. – [19] NAMI: National Alliance on Mental Illness. Eating Disorders. – [20] HealthXchange. Eating Disorder Complications: Medical Risks, Psychological Effects and Social Impact – [21] Place, M. How Eating Disorders Affect Sports Performance. –

jak pomóc osobie z zaburzeniami odżywiania